ทําไมผู้ใหญ่ถึงเริ่มชอบของเล่นตุ๊กตา?

ตุ๊กตาสัตว์มักถูกมองว่าเป็นงานอดิเรกสําหรับเด็ก ๆ ที่ในที่สุดเราก็ควรเลิก เช่น เพื่อนในจินตนาการและ Capri-Sun หากงานอดิเรกยังคงดําเนินต่อไปเกินวัยรุ่น อาจเป็นเรื่องน่าอาย "ได้โปรด ไม่มีใครวิเคราะห์จิตวิเคราะห์ฉันที่เข้านอนกับกระต่ายทุกคืนเมื่ออายุ 30 ปี" นักแสดง Margot Robbie พูดติดตลกในรายการ "The Late Late Show With James Corden"

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่เรื่องแปลก: การสํารวจพบว่าผู้ใหญ่ชาวอเมริกันประมาณ 40% นอนกับตุ๊กตาสัตว์ ตุ๊กตาสัตว์ได้รับความนิยมมากขึ้นในหมู่ผู้ใหญ่

Erica Kanesaka ศาสตราจารย์จากมหาวิทยาลัย Emory ที่ศึกษาวัฒนธรรมน่ารักบอกฉันในอีเมลว่าไม่ใช่แค่เรื่องของการเก็บของที่ระลึกในวัยเด็กไว้ในวัยผู้ใหญ่ด้วยเหตุผลทางอารมณ์ — ผู้ใหญ่ยังซื้อตุ๊กตาของเล่นให้ตัวเองเพียงเพราะพวกเขาชอบมัน

ตลาด kidult (กําหนดโดยบริษัทวิจัยตลาดแห่งหนึ่งว่าเป็นใครก็ตามที่มีอายุมากกว่า 12 ปี) กล่าวกันว่าสร้างยอดขายของเล่นประมาณ 9 พันล้านชิ้นต่อปี ในบรรดาแบรนด์ตุ๊กตาสมัยใหม่ที่ได้รับความนิยมมากที่สุด ได้แก่ Squishmallows และ Jellycat ซึ่งเชี่ยวชาญด้านตุ๊กตาตุ๊กตาที่ไม่ใช่แบบดั้งเดิม เช่น กะหล่ําปลีและนกกระจอกเทศสายรุ้ง

Generation Z อยู่ในระดับแนวหน้าในการเปิดรับของเล่นตุ๊กตา: 65% ของผู้ซื้อ Squishmallows มีอายุระหว่าง 18 ถึง 24 ปี [2]ริชาร์ด กอตลีบ ที่ปรึกษาอุตสาหกรรมของเล่นบอกกับ NPR ว่า "มันเปลี่ยนจากความอึดอัดใจ... จนถึงสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน โดยมี Gen Z และคนรุ่นมิลเลนเนียลเล่นกับพวกเขาด้วยความภาคภูมิใจ"

แน่นอนว่าหลายคนยังคงพบว่ามันแปลกหรือเด็กสําหรับผู้ใหญ่ที่จะเก็บตุ๊กตาของเล่น เมื่อดารา TikTok Charli D'Amelio โพสต์รูปถ่ายของตัวเองที่พักผ่อนอยู่กับ Squishmallow หลากสีสันกลุ่มเล็ก ๆ ผู้แสดงความคิดเห็นบางคนเริ่มเยาะเย้ยคอลเลกชันของเธอทันที D'Amelio รู้สึกหงุดหงิด: "ทุกคนคาดหวังให้ฉันเป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลา" เธอเขียน (ตอนนั้นเธออายุ 16 ปี) " ฉันยังเติบโตอยู่"

แม้ว่าข้อพิพาททางออนไลน์อาจดูเหมือนไร้พิษภัย แต่ก็ชี้ให้เห็นถึงการเจรจาต่อรองทางวัฒนธรรมอย่างต่อเนื่องว่าชีวิตผู้ใหญ่สามารถเหลือพื้นที่ไว้ได้มากน้อยเพียงใดสําหรับความน่ารักและความขี้เล่น และผู้ใหญ่จําเป็นต้อง "โตขึ้น" หรือไม่

ตอนเด็กฉันไม่ค่อยสนใจตุ๊กตาสัตว์มากนัก ฉันเห็นพวกเขาเป็นปิญาตาที่ทําอะไรไม่ถูกและไม่มีลูกกวาด เพื่อนของฉันหลายคนเริ่มซื้อและมอบตุ๊กตาสัตว์ให้กัน เพื่อนคนหนึ่งถามฉันว่า Belly หรือ Lulu จะเป็นชื่อที่ดีกว่าสําหรับตุ๊กตามังกร ในวันเกิดปีที่ 21 ของฉัน มีคนให้ของเล่นเพรทเซลยัดไส้ Jellycat ให้ฉัน ฉันเก็บมันไว้ข้างเตียง และฉันรู้ว่าเพื่อนหลายคนก็ทําเช่นเดียวกัน

บางคนตําหนิความนิยมที่เพิ่มขึ้นของตุ๊กตาสัตว์บนโซเชียลมีเดีย ซึ่งพวกมันน่ารัก ชวนคิดถึง และแชร์ได้สูง คาเนซากะกล่าวว่าความนิยมทั่วโลกของ Hello Kitty และ Pikachu ของญี่ปุ่นก็มีบทบาทเช่นกัน

คนอื่น ๆ ตําหนิคนรุ่นใหม่ว่าเปราะบางเกินไป ดังที่พาดหัวข่าวหนึ่งในนิตยสารฟิลาเดลเฟียกล่าวว่า "คนรุ่นมิลเลนเนียล! วางผ้าห่มและตุ๊กตาสัตว์ลง โตขึ้น!" [3]แต่คําอธิบายที่พบบ่อยที่สุดดูเหมือนว่าความเครียดความเหงาและความไม่แน่นอนของการระบาดใหญ่ในช่วงต้นทําให้ผู้ใหญ่แสวงหาความสะดวกสบายของตุ๊กตาสัตว์ "ฉันนําตุ๊กตาหมีขั้วโลกจากห้องนอนในวัยเด็กของฉัน" Sarah Gannett เขียนใน The New York Times "เพื่อปัดเป่าการโจมตีของข่าวร้ายและความกลัว"

อย่างไรก็ตาม นักวิชาการเช่น Simon May นักปรัชญาจาก King's College London ไม่แน่ใจว่าการฟื้นคืนชีพของตุ๊กตาสัตว์ที่โตเต็มวัยนั้นเกี่ยวข้องกับการระบาดใหญ่โดยสิ้นเชิง เมย์บอกฉันว่าความเครียดและความไม่แน่นอนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์มานานก่อนปี 2020 สําหรับเขาและนักวิชาการคนอื่นๆ ที่ศึกษาสัตว์น่ารัก การฟื้นคืนชีพนี้เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่ขึ้นซึ่งเกิดขึ้นมานานหลายศตวรรษ: ขอบเขตระหว่างวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่กําลังหายไป

วัยเด็กไม่คุ้มค่าที่จะจดจําเสมอไป เป็นช่วงเวลาของชีวิตที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน: เด็กหลายคนไม่ได้มีชีวิตอยู่จนถึงวัยผู้ใหญ่ เสียชีวิตจากโรคที่ตอนนี้สามารถป้องกันได้ เด็กบางคนทํางานในโรงงานและเหมืองถ่านหินตั้งแต่อายุยังน้อย

"ยกตัวอย่างที่ไม่สามารถจินตนาการได้ในตอนนี้" Joshua Paul Dale ศาสตราจารย์ด้านวัฒนธรรมศึกษาที่น่ารักที่มหาวิทยาลัยชูโอในโตเกียวเขียนไว้ใน Irresistible: How Cuteness Wired Our Brains and Conquered the World "ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องธรรมดา แต่เป็นที่ยอมรับได้สําหรับเด็ก ๆ ที่จะเมาในผับจนถึงต้นศตวรรษที่ 20"

เดลโต้แย้งว่าแนวคิดเรื่อง "วัยเด็ก" ส่วนใหญ่ก่อตัวขึ้นในช่วงการตรัสรู้ ก่อนหน้านั้น เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ถูกมองว่าเป็นผู้ใหญ่ตัวเล็ก ๆ แม้แต่ภาพวาดทารกในยุคกลางหลายภาพก็ดูเหมือนผู้ใหญ่รุ่นจิ๋วที่แข็งแรง "Tabula rasa" ของนักปรัชญา John Locke ช่วยปรับกรอบเด็กให้เป็นแผ่นหินเปล่าที่มีศักยภาพมากกว่าผู้ใหญ่ครึ่งๆ กลางๆ

ในศตวรรษที่ 20 ซึ่งมักเรียกว่า "ศตวรรษแห่งเด็ก" การคุ้มครองเด็กในฐานะช่วงการก่อตัวของชีวิตได้รับการยอมรับอย่างดี เมย์ถึงกับเรียกค่านิยมที่เกิดขึ้นในขณะนั้นว่า "การบูชาเด็ก" ภายในปี 1918 ทุกรัฐในสหรัฐอเมริกาได้ผ่านกฎหมายกําหนดให้เด็กต้องเข้าโรงเรียน ในปี 1938 สหรัฐฯ ได้กําหนดข้อจํากัดที่เข้มงวดเกี่ยวกับการใช้แรงงานเด็ก ในปี 1959 ปฏิญญาสหประชาชาติว่าด้วยสิทธิเด็กสนับสนุน "การคุ้มครองและการดูแลเป็นพิเศษ" สําหรับเด็ก ผู้ปกครองยังสามารถคาดหวังให้บุตรหลานมีอายุยืนยาวขึ้น: 46% ของเด็กที่เกิดในปี 1800 ไม่รอดจนถึงอายุ 5 ขวบ แต่ในปี 1900 จํานวนนั้นลดลงเกือบครึ่งหนึ่ง ใน The Power of Cute เมย์เขียนว่าวัยเด็กได้กลายเป็น "สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งใหม่"

ถึงกระนั้น เดลบอกฉันว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ในขณะที่วัยเด็กยังคงเป็นที่เคารพและปกป้อง แต่วัยผู้ใหญ่มักเกี่ยวข้องกับความยากลําบากมากกว่าอิสรภาพ การศึกษาเมื่อเร็ว ๆ นี้พบว่าผู้ใหญ่อายุ 18 ถึง 30 ปีมีมุมมองเชิงลบมากที่สุดเกี่ยวกับวัยผู้ใหญ่[4]อาจเป็นเพราะความล่าช้าของเหตุการณ์สําคัญ "ผู้ใหญ่" แบบดั้งเดิมเช่นการแต่งงานและการคลอดบุตรได้นําไปสู่ช่องว่างระหว่างความคาดหวังและความเป็นจริง เดลยังระบุว่าการมองโลกในแง่ร้ายเกี่ยวกับวัยผู้ใหญ่เป็นปัจจัยต่างๆ เช่น เศรษฐกิจกิ๊กและความไม่มั่นคงในการทํางาน: "ทุกวันนี้การเป็นผู้ใหญ่ยากขึ้นเรื่อย ๆ "

ด้วยเหตุนี้เส้นแบ่งระหว่างวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่จึงดูเหมือนจะพร่ามัวในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา "ในแง่หนึ่งเราเห็นเด็กทําตัวเหมือนผู้ใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ หรือไม่" เมย์เขียน ส่วนใหญ่เป็นเพราะโซเชียลมีเดีย เด็ก ๆ มักได้สัมผัสกับผู้สร้างที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีความวิตกกังวลของผู้ใหญ่ ซึ่งนําไปสู่ปรากฏการณ์เช่น "Sephora tweens" ที่ใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวต่อต้านริ้วรอย "ในทางกลับกัน" เมย์กล่าวต่อ "ผู้ใหญ่เชื่อมั่นมากขึ้นว่าวัยเด็กเป็นปัจจัยกําหนดทั้งชีวิต"

ดังนั้นเด็กในวัยเด็กจึงกลายเป็นผู้ใหญ่และผู้ใหญ่ก็กลายเป็นเด็ก

สําหรับเดือนพฤษภาคม วัยเด็กดูเหมือนจะกลายเป็นกระจกสะท้อนให้ผู้ใหญ่หลายคนตรวจสอบชีวิตทางอารมณ์ของตนเอง "ในพวกเราแต่ละคนมีเด็กที่อายุน้อยและทุกข์ทนทุกข์" ปรมาจารย์เซน Thích Nhất Hạnh เขียน และแนวคิดเรื่อง "เด็กภายใน" นี้ซึ่งได้รับความนิยมครั้งแรกโดยนักจิตวิทยา Carl Jung ได้กลายเป็นแนวคิดด้านสุขภาพที่ได้รับความนิยม

แนวคิดนี้บางครั้งก็ไพเราะและบางครั้งก็ไร้สาระ: เรามักจะเห็นโพสต์เช่น "การสะสมตุ๊กตาช่วยเยียวยาเด็กในตัวของฉัน" และ "ฉันล่องเรือแคริบเบียนเพื่อเยียวยาเด็กในตัวของฉัน" บน TikTok เทรนด์ปี 2022 มีผู้ใช้โพสต์รูปภาพในวัยเด็กพร้อมคําบรรยายเช่น "เมื่อฉันใจร้ายกับตัวเอง ฉันจําได้ว่าฉันก็ไม่ได้ใจร้ายกับพวกเขาเช่นกัน"

ในขณะเดียวกัน จุดไคลแม็กซ์ทางอารมณ์ของภาพยนตร์เรื่องใหม่ของ Jennifer Lopez เรื่อง This Is Me... ตอนนี้เป็นฉากที่ Lopez ผู้ใหญ่ก้มลงกอดตัวเองที่อายุน้อยกว่าและบอกเธอว่า "ฉันรักคุณ... ฉันขอโทษ" หากวัยเด็กเป็น "สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งใหม่" ตามที่เมย์กล่าวไว้ การเน้นที่ "เด็กภายใน" นี้อาจเป็นวิธีที่ผู้ใหญ่จะยืนกรานว่าพวกเขาก็ศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน—ว่าเด็กภายในสมควรได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยน แม้กระทั่งตุ๊กตาสัตว์

การหันไปหาความน่ารักอาจเป็นวิธีปฏิเสธธรรมชาติที่เข้มงวดและจริงจังเกินไปของชีวิตผู้ใหญ่ และยอมรับว่าทั้งวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา "การโอบกอดความน่ารักยังสามารถเป็นวิธีท้าทายบทบาทผู้ใหญ่แบบดั้งเดิมที่ล้าสมัย ล้าสมัย และเป็นอันตราย" คาเนซากะเขียน การเป็นผู้ใหญ่มีความหมายมากกว่าแค่จิบสก๊อตและจ่ายภาษี "แทนที่จะยอมรับความคิดที่ว่าความเป็นผู้ใหญ่และอํานาจมาในรูปแบบเดียว (ว่าเราต้องเข้มแข็งและเป็นลูกผู้ชาย) ตุ๊กตาสัตว์อาจเป็นวิธีที่จะโอบกอดความเป็นผู้ใหญ่ที่นุ่มนวลและอ่อนโยนกว่า"

เป็นความจริงที่การสะสมตุ๊กตาสัตว์ไม่ใช่ถ้วยชาของทุกคน แต่มีวิธีอื่นในการมีช่วงเวลาแห่งการเล่นและความมหัศจรรย์ในชีวิตผู้ใหญ่ เช่น การดูนกและการเข้าร่วมลีก Dungeons & Dragons

เมย์เชื่อว่าขอบเขตที่เปลี่ยนไประหว่างวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่เป็นส่วนหนึ่งของวิวัฒนาการของจิตใจมนุษย์ ขอบเขตจะพังทลาย โดยเฉพาะการต่อต้านแบบไบนารี: "สิ่งที่เราเห็นสิ่งนี้ชัดเจนที่สุดในตอนนี้คือเรื่องเพศ" แม้ว่าขอบเขตอายุตามกฎหมายอาจยังคงอยู่ แต่วันหนึ่งวัยเด็กและวัยผู้ใหญ่อาจถูกมองว่าเป็นจุดบนความต่อเนื่องมากกว่าช่วงชีวิตที่แตกต่างกัน ท้ายที่สุดแล้ว "วิธีใหม่ในการเป็นผู้ใหญ่จะเป็นวิธีที่ผสมผสานองค์ประกอบที่เหมือนเด็กเหล่านี้ไว้" Dale กล่าว การฟื้นคืนชีพของตุ๊กตาสําหรับผู้ใหญ่อาจเป็นเพียงสารตั้งต้นของบางสิ่งที่จะเกิดขึ้น: บางทีวันหนึ่งเราทุกคนอาจจะเป็นผู้ใหญ่ที่ยังคงมีหัวใจเหมือนเด็ก